Kilka dni temu wpadłem na wspaniały pomysł. W sobotę rano jadę do Nidzicy po butelkę miodu pitnego, koniecznie w glinianej butelczynie.
Plan wydawał się genialny w swej prostocie, nic nie mogło stanąć mi na drodze do jego realizacji. Nawet pogoda sprzyjała. Wiedziałem, że weekend ma być ciepły wobec czego starałem się działać z wyprzedzeniem i odpowiednio nawilżyć wewnętrznie, ale mimo usilnych starań i bycia jakże zapobiegliwym pół soboty leczyłem ból głowy i suchość w ustach.

Niedziela. Nydenburg ze swoimi miodami wydawał mi się mniej kuszący niż ledwie kilka dni wcześniej, ale przecież nie będę tak siedział w domu(1). Z braku konta na fejsbuku zdecydowałem się podjechać do centrum sportów ekstremalnych i zaliczyć rundkę monstertruckiem, lecz po dotarciu na miejsce okazało się, że nie ja jeden miałem taki pomysł (i kupon do zrealizowania). Postanowiłem pojechać na kawę w jakieś przyjemne miejsce i poczekać na swoją kolej. Tak się złożyło, że Kazimierz Dolny ostatnio też gdzieś wśród pomysłów przebierał niecierpliwie nóżkami (choć może raczej dendrytami i aksonami) więc sprawa była załatwiona. Ruszyłem trasą 801 przez Dęblin i Puławy(2).

Z błyskiem w oku pokonywałem kolejne kilometry drogi już marząc o byczeniu się w uroczym Kazimierzu. Z kolejnymi kilometrami błysk w oku przygasał nieco, a marzenia o dobrodziejstwach kawiarni zastąpiło pytanie, kto u licha pozwolił Tosi(3) oprócz Plastusia ulepić drogę 801. I jakim cudem Plastuś jej wyszedł lepiej?

Ten drobny niesmak spowodowany niewprawnym wygniataniem tworzywa na w.w. drogę, a także przez kierowcę Citroena kombi, który znalazł idealny moment do wyprzedzania na zakręcie w prawo wpasowując się idealnie w przestrzeń między moim lewym lusterkiem(4) a pojazdami nadjeżdżającymi z przeciwka, został szybko zatuszowany wspaniałymi zapachami sosnowych lasów.

Kazimierz przywitał mnie ciepło, za sprawą uroczego słoneczka i korka na wjeździe. Moja Dajna(5) odwzajemniła ciepłe uczucia ochoczo oddając żar swojego serca najbliższemu otoczeniu(6) będąc w tym procederze wydajnie wspomagana przez prezent od zatroskanych zdrowiem naszym i naszych dzieci ekologów, wepchnięty gdzieś tam(7) w rurę i temperaturą przypominający smocze beknięcie. Chaos który towarzyszył spragnionym spacerów po uroczym Kazimierzu poszukiwaczom miejsc parkingowych nieco zbił mnie z tropu. Zakaz parkowania poza wyznaczonymi płatnymi parkingami całkowicie rozumiem - są chwile kiedy kierowców tylko mały krok dzieli od wieszania swoich samochodów na drzewach. To jednak tłumy ludzi skutecznie przepędziły mnie z miasta i pojechałem kawałek dalej pooglądać widoczki z drugiej strony Kazimierza. Pusto, cisza, spokój. Kilka ładnych domów na wzgórzach z których okien muszą być niesamowite widoki na okolicę. Zawróciłem i zatrzymałem się w miejscu w którym od drogi odchodziła alejka, wprost idealna na krótki spacer dla rozprostowania gnatów. Alejka okazała się prowadzić do cmentarza żołnierzy sowieckich, ale na krótkie dreptanie nadawała się całkiem dobrze.

Postanowiłem, że przyjadę tu jeszcze z żoną, w tygodniu. Ciężko rozkoszować się doskonałością plastra miodu kiedy siedzą na nim pszczoły. Tuż za miastem skręciłem nad Wisłę gdzie za całe 6 złotych prom Serokomla przerzucił mnie z Bochotnicy do Nasiłowa na drugim jej brzegu. Dalej podróż przebiegała spokojnie, a droga po tej stronie Wisły jest mniej uczęszczana i w nieco lepszym stanie (szczególnie za Kozienicami) niż ta na wzdłuż prawego brzegu.

Ponownie dotarłem do centrum sportów ekstremalnych i tym razem bez czekania i zbędnych ceregieli zaliczyłem jazdę rowerem po linie, chodzenie po miękkiej kładce z której starali się mnie zrzucić (ha! bez skutku), zjazd tyrolką, przejażdżkę skotem(8) i monster truckiem. Relaksacyjną kawę w Kazimierzu zastąpiłem dwiema butelkami zimnej wody mineralnej za kierownicą "delikatnie" podniesionego Dodge'a Ram.

Parafrazując klasyka: Kawy nie ma, ale też jest zajebiście.

1. Byłem pewien, że mogę się już całkiem sprawnie trzymać pojazdu mechanicznego.

2. Ta droga prowadziła prosto. Jak wiadomo harleye nie skręcają.

3. Wszelkie podobieństwo przywołanej wyżej Tosi i czerwonego Plastusia do dowolnych prawdziwych osób (i ich motocykli, a w szczególności tych czerwonych) jest absolutnie niezamierzone i przypadkowe. Potknąłem się i upadłem na klawiaturę (4765 razy).

4. Dobrze, że nie prawym. Właściwie gdybym nie zdążył wskoczyć na czas w prawą koleinę, to musiałbym edytować post i jednak wpisać w treści swoje prawe lusterko...

5. Jej pełne indiańskie imię brzmi Daj Na Wachę

6. W tym szczególnym przypadku moim nogom.

7. Gdzieś tam zupełnie przez przypadek znajduje się w miejscu gdzie spoczywa noga podczas postoju.

8. Brak wspomagania układu kierowniczego, dwie osie skrętne i 12t wydało owoc w postaci bąbla na ręku.